Gelenek bağlamında hilmi yavuz şiirinin kaynaklara yönelme biçimi: kendine ait olanda kalmak

Türk şiirinin modernleşmeyle beraber yaşadığı en önemli problemlerden biri, öncülerin meydana getirdiği geleneğe ait dil ve söylemin temsilidir. İnkâr ve temsil verili şiir dilinde hemen hemen her şairin gündemine alması gereken meselelerdendir. Bu bağlamda Çağdaş Türk şiirinde Hilmi Yavuz, kendine özgü bir şiir dili oluştururken geleneğin verili imkânından fazla bağımsız bir şair olarak gözükmez. Hilmi Yavuz geleneği şiir diline taşırken sıra dışı bir sitil geliştirir. Bu, dekonstrüktif okuma ile modern çağda Derrida'da görebileceğimiz bir yapıyı bozma endişesinin geleneğe ait kümülatif birikimin yeni bir bulgulamayla yönelik çabalarını içerir. Hilmi Yavuz da şiir dilini kurarken geleneği tarihsel formundan uzaklaştırmayarak açımlar. Bir anlamda okuyucu için görünen ya da başka türlü söylemek gerekirse yüzeysel anlamda net olmayan bir poetik çerçeve çıkar ortaya. Fakat Hilmi Yavuz şiirinde gelenek, şiir matrisinde gizil bir dinamizmle devam eder ve anlama bağlamı oluşturabilmek için de okuyucudan biraz çaba bekler. Bu çalışma Hilmi Yavuz'un şiir dilinde belirgin ama örtük geleneksel dil ve düşünce kodlarına yönelik bir okuma denemesidir.

Gelenek ,

Modernizm ,

Şiir ,

Dil ,

Dekonstrüksiyon ,

One of the most important problems experienced with the modernization of Turkish Poetry, is a representation of the language and the discourse of tradition brought about by pioneers. Denial and representation in given language of poetry, are of matters that almost all poets should put in their own agendas. In this context, in the modern Turkish poetry, Hilmi Yavuz creating an unique tradition of poetic language, does not appear as a more independent poet than given facilities of tradition. Hilmi Yavuz moving tradition to the language of poetry, develops an extraordinary style. This includes the efforts of anxiety to ruin a structure what we will be able to see in Derrida with deconstructive reading in the modern age as directed towards a new detection of the cumulative accumulation belonging to tradition. Hilmi Yavuz setting up the language of poetry, creates without removing the tradition of the historical form. In a sense, he comes out in a poetic frame that appears to the reader or that is not clear in a superficial sense. However, tradition in Hilmi Yavuz's poems continues with a hidden dynamism in matrix of poetry, he can also expect some effort from the reader to the context of meaning. This study is a reading article which is intended for the thinking codes and traditional language being obvious but secret in the language of Hilmi Yavuz's poetry.

Tradition, ,

Modernism, ,

Poetry, ,

Language, ,

Deconstruction ,