2012/5
2011/4
2010/3 Makale özeti ve diğer detaylar.
In the works of the Arap grammarians we find two essential views of the musnad and the musnad ileyh: the ancient view held by Sibawayh (eighth century) and most likely by al-Mubarrad (ninth century), and the later view which prevails in the sources beginning with the tenth century. According to Sibawayh and al-Mubarrad, both the musnad and the musnad ilayh are two indispensable parts of the sentence. Sibawayh’s criterion for the distinction between the musnad and the musnad ilayh is their sequence in the sentence, and not their syntactic function: the musnad is the first indispensable part of the sentence, and the musnad ilayh is the second indispensable part. In the later sources, from the tenth to the fifteenth centuries, the attitude to the musnad and the musnad ilayh is completely different from that of Sibawayh. In these sources the term musnad denotes the predicate and the term musnad ilayh denotes the subject of all types of sentences. In these souurces the criterion for the distinction between the two terms is the syntactic function of the musnad and the musnad ilayh respectively, while the word order becomes irrelevant. In the same sources, asnadahu ila occurs as a technical grammatical expression meaning “to assign a predicate to a subject”. The masdar of asnada ila, which is al-isnâd ila or al-isnâd denotes, in these sources, “the assignment of the predicate to the subject”.
Arap gramercilerinin eserlerinde, müsned ve müsnedün ileyh hakkında iki temel görüs bulmaktayız: Sîbeveyhi (8. asır) ve büyük olasılıkla Müberred (9. asır) tarafından benimsenen kadim görüs ve 10. asır ile baslayan kaynaklara hakim olan müteahhir görüs. Sîbeveyhi ve Müberred’e göre, müsned ve müsnedün ileyhin her biri, cümlenin iki vazgeçilmez unsurudur. Sîbeveyhi’nin müsned ve müsnedün ileyh arasındaki ayrım için kriteri, cümledeki tertipleridir; gramatik fonksiyonları degildir: Müsned, cümlenin birinci vazgeçilmez unsuru; müsnedün ileyh ise cümlenin ikinci vazgeçilmez unsurudur. 10. asırdan 15. asra kadarki müteahhir kaynaklarda, müsned ve müsnedün ileyhe yaklasım, Sîbeveyhi’ninkinden tamamıyla farklıdır. Bunlarda, müsned terimi, yüklemi, müsnedün ileyh terimi ise tüm cümle tiplerinin öznesini karsılamaktadır. Bu kaynaklarda iki terim arasındaki ayrımın kriteri, sırasıyla müsned ve müsnedün ileyhin gramatik fonksiyonudur; kelimelerin tertibi önemsiz bir konu olarak degerlendirilir. Aynı kaynaklarda, esnedehû ilâ, “bir yüklemi bir özneye isnâd etmek” anlamıyla teknik gramatik bir ibare olarak geçmektedir. Esnede ilânın mastarı olan el-isnâd ilâ veya el-isnâd, bu kaynaklarda, “yüklemin özneye isnâdını” ifade etmektedir.
Sayı 21