Lizbon antlaşması’ndan sonra avrupa birliği’nin enerji politikası alanındaki yetkileri

Dünya, yeni bir enerji çağına girmiştir.1 Avrupa Birliği, (dış) enerji politikası alanında mümkün olduğunca "tek bir sesle" konuşamamanın artarak sıkıntısını çekmektedir. Birliğin bu alanda "tek bir sesle" konuşabilmesi, bir taraftan Birliğin sahip olduğu konumun uluslararası müzakere süreç-lerindeki önemini artıracak diğer taraftan tüketicilerin menfaatleri lehine bir durumun ortaya çıkmasını sağlayacaktır. Avrupa Birliği bir enerji birliği olarak 21. yüzyılın başında ciddi sorunlarla karşı karşıyadır: Acil yatırım ihtiyacı, şiddetli nitelikteki ithal bağımlılığı,2 küresel düzeyde artan enerji talebi,3 yüksek ve dalgalanan enerji fiyatları,4 üretici ve tran-sit ülkelerdeki güvenlik riskleri ve rekabete dayalı ve işler durumdaki bir enerji iç piyasasının yokluğu,5 bu sorunların başında gelmektedir. 2005 güzünde Hampton Court'ta toplanan Devlet ve Hükümet Başkanları İni-siyatifi'nin tetiklemesiyle Avrupa Birliği, 2007 yılının Mart ayında bir enerji stratejisi ve buna bağlı eylem planlarını kabul etmiş, böylelikle yukarıda zikrettiğimiz sorunlara verilecek cevapları içeren uyumlu ve kapsamlı bir program ilk kez geliştirilmiştir.6 Genel olarak ilkesel nitelik-teki ifadelere yer veren bu program, üye devletler arasında bir mutabakat sağlanamamasından dolayı belirgin ağırlık noktalarına ve önceliklere yer vermekten bilhassa kaçınmakta7 ve entegre bir iklim ve enerji politikasını esas almaktadır.8 Avrupa Birliği'nin entegre iklim ve enerji politikasının dayandığı üç temel hedef9 ise, (1) sürdürülebilirlik ve çevreye uyumlu-luk,10 (2) rekabet edebilirlik11 ve (3) arz güveliğinin sağlanmasıdır

,

Lizbon Antlaşması ,

Avrupa Birliği ,

Enerji Politikası ,