KLASİK TÜRK ŞİİRİNDE ŞEB-İ YELDÂ

Zaman kavramı insanlık tarihi boyunca hemen her toplumda, din ve düşüncede varlığından bahsedilen bir olgudur. Bu kavrama yüklenen anlamlar, toplumlarda dinlere ve düşüncelere göre farklılık gösterir. Zaman her ne kadar hesaplanabilir olarak düşünülse de duruma göre algılanışı değişen bir kavramdır. Klasik edebiyatta zaman, farklı şekillerde karşımıza çıkmaktadır. Bilhassa klasik şiirin temel tiplerinden biri olan âşık için zaman algısı doğrudan doğruya mâşukla olan durumuna bağlı olarak değişkenlik gösterir. Özellikle bir zaman dilimi olarak gece ve gecenin en uzunu olan şeb-i yeldâ şiirlerin vazgeçilmez unsurudur. Bu çalışmada zamanın göreceliliğine güzel bir örnek olarak klasik şiirde âşığın zaman algısı ve şeb-i yeldâ konusu ele alınmıştır.

Klasik Türk şiiri ,

zaman ,

şeb ,

şeb-i yeldâ ,

The time conception is a fact talked about in every community, religion and idea. The meanings of the time differentiate according to the communities, religions and ideas. Even if it is regarded as calculable, its perception may vary. At classical literature, we have seen different perceptions of the time. Especially for the lover/aşık, the most efficient figure of classical poem, the perception of the time has varied according to the loved person’s/maşuk position. Particularly, night as a time formation and the longest night/şeb-i yelda are the most important figures of poems. At this study, we have dealt with the time and the longest time/şeb-i yelda perceptions of lovers/ aşık. They are good samples on the relativity of the time.

Classical Turkish poem ,

time ,

night ,

the longest night ,