Regime security vs. imperialist geopolitics: which factors dominate the decision making of the central asian states?

Following the collapse of the former Soviet Union in 1991, powerful actors acting according to an imperialist geopolitical approach, such as Russia, China, the United States, European Union, Turkey and Iran, pursued a foreign policy aimed at dominating the regional states. However, the items on the agendas of Central Asian leaders were quite different from those of the powerful states. In the first years of their independence, the leaders promised to adopt democratic reforms. But in the course of time they constructed authoritarian regimes. After reinforcing their power over the political mechanisms, the leaders gave priority to the preservation of their regimes, or in other words maintenance of their posts, while determining the domestic and foreign policies. The leaders, acting in view of these concerns, have avoided close relations with the countries who threatened or criticized their regimes, and in order to preserve their regimes they were not reluctant to be in contact with the rival great power(s). In this respect, they have objected to democratization in their countries, and by keeping in mind the balances among different clans within their countries they have spent their time so as to protect their posts. In the meantime, the privileged clans have also supported the existing policies of the leaders.

Central Asian States ,

Foreign Policy ,

Authoritarian Regimes ,

Russia and USA ,

Orta Asya Devletleri ,

Dıs Politika ,

Otoriter Rejimler ,

Rusya ,

1991 yılında Sovyetler Birliği'nin yıkılmasıyla birlikte, yayılmacı jeopolitik kuramlara göre hareket eden Rusya, Çin, ABD, Avrupa Birliği, Türkiye ve Đran gibi ülkeler, bölge ülkeleri üzerinde hakimiyet kurma politikası güttüler. Ancak Orta Asyalı liderlerin gündemleri, bu devletlerin dıs politika yaklasımlarından oldukça farklıydı. Bağımsızlıklarının ilk yıllarında, demokratiklesme yönünde vaatlerde bulunan liderler, zamanla otoriter rejimlerini insa ettiler. Siyasi mekanizma üzerindeki hakimiyetlerini pekistiren liderler, iç ve dıs politikayı belirlerken, önceliği kendi rejimlerini veya diğer bir ifadeyle kendi makamlarını korumaya verdiler. Bu düsünceler ısığında hareket eden liderler, kendi rejimlerini tehdit eden ülkeler ile sıcak iliskiler kurmaktan sakındılar ve kendi rejimlerini muhafaza etmek için rakip büyük güçler ile temas içerisinde olmaktan çekinmediler. Halen daha bölge liderleri, önceliği kendi rejimlerine vermektedir. Bu bağlamda, demokratiklesme adımlarına karsı çıkan liderler, yine de kabileler arası dengeleri gözeterek, varlıklarını sürdürmeye çalısmaktadır. Liderlerin bu politikalarına ise, kendisine ayrıcalıklar tanıdığı kabilelerde destek vermektedir.

ABD ,