Ecological modernization: a viable option for a sustainable future?

The environment has been at the head of the world political agenda since the 1960s. Environmental problems that piled up from the Industrial Revolution onwards such as pollution and resource depletion became crucial after the Second World War (WWII) due to excessive industrialization, technological developments and the prevalent growth paradigm. These problems were initially dealt with an understanding that presumed a deep conflict and a zero-sum game between environmental protection and economic development. Hence, the initial efforts to deal with environmental problems reflected an endeavor to balance these two goals. Soon however, the centrality of economic growth reasserted its position and a way had to be found to achieve economic growth while respecting environmental concerns. Sustainable development, introduced in 1987 by the World Commission on Environment and Development (WCED) was the product of this process and hence the new way of perceiving the relationship between environment and development. Ever since then it has become the main recipe for the international community, national governments and environmental groups for achieving environmental goals. Sustainable development is a vague concept and has ample interpretations. Among these competing interpretations, ecological modernization has established its hegemony. The main aim of this article is to present a thorough analysis of the theory and policy strategy of ecological modernization in order to validate the above claim and to understand the current developments in the global, regional and national politics of the environment.

Ecological Modernization ,

Sustainable Development ,

Weak Sustainable Development ,

Ekolojik Modernleşme ,

Sürdürülebilir Kalkınma ,

Çevre politikası 1960'lardan itibaren dünya siyasi gündeminin en önemli unsurlarından birisi olmuştur. Sanayi devriminden itibaren kirlilik ve kaynakların tükenmesi gibi artarak biriken çevre sorunları, 2. Dünya Savaşı sonrasında yaşanan aşırı sanayileşme, teknolojik gelişmeler ve var olan büyüme paradigması sonucunda daha da hissedilir hale gelmiştir. Tüm bu sorunlar ilk etapta çevre koruması ve ekonomik gelişme arasında derin bir çelişki ve sıfır toplamlı bir oyun ilişkisi öngören bir anlayış ile ele alınmıştır. Dolayısıyla, çevre sorunları ile baş etmek amacıyla gerçekleştirilen ilk çabalar da söz konusu iki hedefi dengeleme amacı gütmüştür. Ancak kısa süre içerisinde ekonomik büyümenin vazgeçilemeyecek bir hedef olduğunun anlaşılması sonucu, çevre sorunlarına duyarlı bir ekonomik büyüme modelinin hayata geçirilmesi gerekliliği baş göstermiştir. 1987 senesinde Dünya Çevre ve Kalkınma Komisyonu tarafından öne sürülen sürdürülebilir kalkınma yaklaşımı işte bu ihtiyacın ürünü olarak ortaya çıkmış ve çevre-kalkınma ilişkisini algılamada yeni bir yöntem ortaya koymuştur. Sürdürülebilir kalkınma kısa sürede çevre sorunlarını ele alan uluslararası toplum, hükümetler ve çevresel gruplar için ana yol haritası haline gelmiştir. Sürdürülebilir kalkınma muğlak bir kavramdır ve bu bağlamda da pek çok yorumu bulunmaktadır. Tüm bu birbirleriyle yarışan yorumlar arasında ekolojik modernleşme egemen yorum haline gelmiştir. Bu çalışmanın temel amacı yukarıdaki iddiayı desteklemek ve küresel, bölgesel ve ulusal çevre politikasındaki güncel gelişmeleri anlayabilmek açısından ekolojik modernleşmeyi bir teori ve politika stratejisi olarak derinlemesine ele almaktır.

Zayıf Sürdürülebilir Kalkınma ,