Makale özeti ve diğer detaylar.
Asr-ı saadet dönemindeki sade yaşantının özlemini duyanların sadeliğin simgesi olarak yünden elbise giyerek başlattıkları tasavvuf hareketi, zamanla sistemli bir yapı halini almıştır. İlk dönemlerde zühd üzerine temellenen, her an Allah ile birlikte olamama gafletinden sakınma gayretlerine yoğunlaşan hareket, sûfîlerin yaşadıkları tasavvufî hallere bağlı olarak, kulun kendi fiillerini bile göremez duruma gelip gerçek kul olma noktasına ulaşması şekline dönüşmüştür. Bu bakımdan vahdet-i vücut anlayışı bağlamında fena kavramı öne çıkmış durumdadır. Dolayısıyla fenâ kavramının tasavvuf tarihindeki seyri hakkında kapsamlı çalışmalara ihtiyaç vardır. Bu makalede, söz konusu ihtiyacın bir halkasını tamamlayabilmek gayesiyle, fena kavramının Ebu’l-Hasan el-Harakânî’nin tasavvuf anlayışındaki yeri ve önemli araştırılacaktır.
Sufi movement which was started by those who are missing the simple life which has lived in theperiod of Prophet Muhammadnamed of the period of happiness wearing the clothes which is made of woodenas a symbol of simplicity, by the time passing has became a systematic structure. Inearly times, the movement which was based on asceticism was focused on effort store frain fromany negligen ceinability to be with God, depending on my sticalcases which sufislived was transformedin toreach the point of being trueservant by coming to state that servant can not even see his ownacts. Because of this, the context of absence has emerged to leaddepending on understanding the unity of existence. There fore there are need for comprehensive studies about the course of concept of absence in the history of my sticism. In this article, place andimportant of the concept of absence in the Abu’l-Hasan al-Haraqânî’s sufism understanding will be investigated for to complete a ring of need which was concerned.