Makale özeti ve diğer detaylar.
10-11 Aralık 1999 tarihlerinde Helsinki'de yapılan AB Devlet ve Hükümet Başkanları Zirvesi'yle aday ülke ilan edilmesiyle birlikte, insan haklarına yönelik mevzuatını AB ile uyumlaştırma çabalarına hız veren Türkiye, dokuz adet uyum paketi ile yaşam hakkı, işkence ve kötü muamelenin önlenmesi, ifade özgürlüğü, özgürlük ve güvenlik hakkı, özel hayata saygı, adil yargılanma, örgütlenme ve toplanma özgürlüğü, ayrımcılıkla mücadele ve mülkiyet hakkı alanında önemli mevzuat değişiklikleri yapmıştır. AB Uyum Yasaları ile yapılan bu değişiklikler, Türkiye'nin insan hakları standardının çağdaş demokrasiler seviyesine çıkarılmasında önemli kilometre taşları olmuştur. Bu çalışmada, İlerleme Raporları ile Ulusal Program taahhütleri doğrultusunda, uyum yasaları ile yapılan düzenlemeler değerlendirilmekte ve Türkiye'de insan haklarının gelişimine nasıl katkılarda bulunduğu ortaya konulmaktadır. Ayrıca, ülkemizdeki mevzuatın ve insan hakları pratiğinin, AİHM kararları ve uluslararası standartlar ölçeğinde bir karşılaştırması yapılarak, uyumsuz olan düzenleme ve uygulamalar ortaya çıkartılmaya çalışılmaktadır.
After being officially recognised as a candidate for EU membership at the Helsinki Summit of the European Council realized on 11-12 December 1999, Turkey began to accelerate the adoption of its human rights regulations to the EU standards. Besides, Turkey has also made substantial progress by adopting nine harmonization packages concerning the right to live, prevention of torture and maltreatment as well as the rights of freedom of expression, freedom and security, respect for private life, right to a fair trial, freedom of organization and assembly, anti-discrimination and property right. Such amendments carried out in accordance with the Adjustment Laws of the EU present important milestones in raising Turkey's human rights standards to the level of modern democracies. This study about the examination of the regulations passed because of Adjustment Laws according to the National Programme obligations, reveals how the Adjustment Laws contributed to the improvement of the human rights situation in Turkey in the light of critics stated in the Progress Reports. Besides, this study also attempts to reveal dissonant regulations and implementations by comparing the legislation and the implementation of human rights in our country with ECHR decisions and international standards in this context.