Edebiyat eserlerini anlamak ve yorumlamak için farklı bir yöntem: einfühlung teorisi

çıkan ve özellikle sübjektiv estetik alanında önemli bir merhaleyi gösteren estetik anlayışıdır. “Einfühlung”, sanat eserini bütün yönleriyle açıklayacak bir anlayışa sahip olmasa da, sanat eserlerini değerlendirirken süjenin etkinliğini dikkate almayan görüşlerin bazı eksik yönlerini açıklayıp eleştirerek estetiğin alanını genişletmiştir. Einfühlung teorisine göre süje (insan), objeler ile içten kavrayıcı bir etkinlikle özdeşleşir. Bu özdeşleme, süjenin kendi duygularında büyük bir değişime sebebiyet verir. Böylece insan, kendi dışındaki varlıkları farklı bir yöntemle tanır, onlar sayesinde kendinde “bedii bir tahavvül” yaşar. İnsanın özellikle hemen her türlü objeyle bu türden bir özdeşleşme yaşayabilmesi, onları kendi içinde yeniden ve kendi duygularıyla yaşaması hadisesi, edebiyat eserlerinin çeşitli yönlerden alımlanma ve açıklanmasına yardım edecek niteliktedir. “Einfühlung”, İngilizce’ye “empathy” olarak çevrildikten sonra popüler bir terim olarak psikoloji alanında sıklıkla kullanılır. Makalede, aslında “Einfühlung” ve empatinin tam anlamıyla birbirlerinin yerine kullanılmasının niçin mümkün olmadığına dair bazı dikkatler de