Anlatıda bir “cevelan”: karı koca masalı’nda istitrâtî-anlatı ve işlevi

Bu makale, Ahmet Mithat’ın Karı Koca Masalı’nda (1875) istitrât kullanımını ve bunun anlatısal işlevini incelemektedir. Makalede, yazarın anlatının asıl konusu olduğunu  iddia ettiği “karı ve kocamasalını” hikâye etmeyi sürekli olarak ertelemesinin istitrâtî-anlatıyı kurmada belirleyici rol oynadığı ortaya konulmaktadır. Yazı Ahmet Mithat’ın gerilim odaklı, ileriye ve sona doğru hareket eden ve kapanışı olan, yani belli bir çözüme ulaşan bütünlüklü bir anlatı yerine; gerilimsiz, birbiriyle alakasız izlek ve düşünceler zincirinden oluşan, son odaksız, kapanışa ve çözüme yönelmeyen bir anlatı ürettiğini göstermektedir. Buna bağlı olarak, Karı Koca Masalı’nın kendine uygun bir edebî zevk ve eğlence deneyimi talep ettiği ileri sürülmektedir.