Tarih, toplumların kolektif hafızasıdır. Hiçbir toplumun tarihi ötekinden bağımsız değildir. Tarihyazımı geleneksel olarak siyasal otoriteler, yani devletler arasındaki ilişkilere odaklanmıştır. Bu bağlamda toplum ve devlet, eş değer olgular olarak kabul edilmiştir. 15. yüzyılın sonunda başlayan coğrafi keşifler ile dünya tarihinde Avrupamerkezci bir bakış açısı hâkim olmuştur. Avrupamerkezci tarihyazımının gelişimi münhasıran tarihyazım alışkanlığının bir sonucu değil, o günkü dünya politikasının genel çehresini yansıtan bir niteliktedir. Tarihçiler, sonuçta bölgesel ve küresel ölçekte etkin olan devletleri esas alarak tarihyazım işine girişmiştir. Bu çalışmada, Avrupamerkezci tarihyazımının uluslararası politika boyutu açıklanmıştır. Tarihyazımı, toplum ve modern devlet arasındaki bağ incelenmiş, Avrupamerkezli modern devletler sisteminin gelişimi gözden geçirilmiş, modern devletler tarafından Avrupa dışı toplumların yeniden inşası süreci değerlendirilmiş, Avrupa dışı toplumların alternatif bir tarihyazımının ne kadar mümkün olduğu tartışılmış ve sonuçta bugünkü Avrupamerkezci tarihyazım alışkanlığının yerleşmesinde modern
Özet İngilizce :
History is a form of the collective memory of societies. The history of any society is not independent of others. Historiography traditionally focused on relations among political authorities, namely, states. Within this context, societies had been equated with states. Geographical discoveries, which began at the end of 15th century, culminated in the emergence of a Eurocentric view of world history. The development of Eurocentric historiography was not an outcome of convention, but rather a reflection of world politics at that time. Historians began to write history by treating states dominant at regional and global scale as basic to their work. In this study, it is explained that international politics has had an important role in the development of Eurocentric historiography. To this end, historiography and the links between society and modern states are examined; the development of the Eurocentric international system is reviewed; the re-construction of non-European society by modern states is assessed; whether or not non-European societies are capable of an alternative historiography is debated; and, finally, it is claimed that modern international practices have determinative influence in the development of Eurocentric historiography.
2013/3 
Sayı 6