Makale özeti ve diğer detaylar.
Felsefe tarihinin hiç şüphesiz en önemli filozoflarından biri olan Aristoteles (M.Ö. 384-322), aynı zamanda bilim tarihinin de en önemli kişilerindendir. Yaşadığı dönemde henüz bilim ve felsefe ayrılmamıştır; bununla birlikte Aristoteles, bilimsel ve sistemli düşünmenin, örnekleme yapmanın, bilim insanının doğaya öğrenmek için yaklaşmasının ilkelerini, ilk kez bu derece düzenli şekilde ortaya koyan kişi olmuştur. Dört neden kuramı söz konusu ilkelerin temelini oluşturmaktadır. Bu çalışmada günümüz biyolojisinin en kapsamlı tartışmalarından biri olan ‘fenotipin ne olduğu ve nasıl oluştuğu’ konusunun, Aristoteles’in dört neden kuramı ile ilişkisi incelenmiştir. Genotip, fenotip ve çevrenin son derece karmaşık yolları içeren etkileşim ağı, araştırılması için birden fazla nedensel sorgulamayı gerektirir ki bu sorgulama bir anlamda Aristoteles’in dört neden kuramının, maddi, formel ve fail nedenlerinin bir arada sorgulanmasına benzerdir.
Aristotle (384 B.C.E.-322 B.C.E.), who is without doubt one of the most important philosophers of the history of philosophy is also one of the most important names in history of science. During his era, science and philosophy were still one inseparable entity. In addition, he was the first philosopher who had suggested the principles of scientific reasoning and the approach of a scientist to nature that well-organized. The theory of four causes is the basis of these principles. In this thesis the relation between the four causes theory and one of the most comprehensive discussions of contemporary biology –what is the phenotype and how does it occur- has investigated. The research of the complex pathways of interaction net between genotype, phenotype and environment needs causal investigation which involves more than a single cause. This investigation is similar to the investigation of Aristotle’s material, formal and efficient causes altogether.