‘varoluşsal değişim’ in yadsınamazlığı karşısında ‘varolan’ i da gözeten ‘diri yorum’..

İslâm inanışı bakımından en kutsal dini metin, Kur’ân’dır. Ve Kur’ân, insanın yaşadığı evreni hedeflemiş olması nedeniyle, Aşkınlık alanından ‘bura’ya ‘nüzûl’ etmiştir; bu nedenle de, insanî ve içtimaî bir olgu olarak, bir dili: Arapça’yı iletişim aracı olarak seçmiştir. Kur’ân metninde ifadesini bulduğu ve insanlara ulaştığı şekliyle (‘resm’) İlahî Kelâm’ın, İlahî amaçları; bütün tikel olguları ve insanî cevapları sözel-lafzî olarak içermiş olması mümkün değildir. Çünkü ‘dil’in imkânları, ilahî ontolojiyi bütünüyle ifade edemez! İşte, Allah ile münasebeti bakımından (‘hadd’) her ne kadar Müteâl ise de, beşerî bir örgü olmanın dışına çıkamayan ‘dil’in imkânlarının sınırlı olması; en geniş anlamıyla, insan ve dünyasının kesintisiz bir değişim içinde bulunması, böylece de daha rafine çözümler talep edilmesi nedeniyle, klasik yorum geleneğinin bir dinamizme kavuşturulması; bu bağlamda, Kitâb’ın etrafında örülmek istenen açık ve örtük fanatizm setlerinin aşılması, kısaca ‘tevîl’, ciddî diriltici yorum enstrümanı olarak yeniden gündeme alınması gerekmektedir.

Kur’ân ,

Dil (Arapça) ,

Yorumun beşerîliği ,

Toplumsal değişim ,

Tefsîr ,

Tevîl ,

Koran ,

Language (Arabic) ,

Human quality of interpretation ,

In terms of the Islamic faith, the holiest text is the Koran. And since the Koran’s target is the universe in which the human being lives, it has been “revealed” from the domain of transcendence to “here”; and therefore, it has selected a language as a human and social phenomenon, i.e., Arabic, as a communicative tool. It is not possible for the Divine Word in its form expressed in the text of the Koran and sent to the humanity (“resm”) to contain verbally the Divine purposes, all particular facts and human answers. This is because possibilities of “language” cannot express the divine ontology in its entirety! Although it is transcendental in terms of its relation with God, language is limited to being a human nexus, and therefore, is restricted in its possibilities. In its broadest sense, man and world are in continual change, and therefore, people require more refined solutions, implying that the classical interpretation tradition should be made more dynamic, and implicit and explicit fanaticism walls built around the Book should be eliminated. In short, “tawil” (glossing) should be reconsidered as a serious reviving interpretation instrument.

Social change ,

Tafsir ,

Tawil ,