Makale özeti ve diğer detaylar.
Sühreverdî, aklî nazar yollarından kurtulduktan sonra kalp ilimlerine yönelerek meşşâî bir filozof olarak başlayıp sonra mutasavvıf olmamıştır. O, felsefî araştırmayı tasavvufî zevkle birlikte sürdürmüş olmalıdır. İşrâkî tasavvuf, işte bu yüzden, zevke dayalı tasavvufla nazar ve istidlale dayalı felsefenin bir araya gelmesinden ibarettir. Bu sebeple, tasavvufî amacı, Şeyh’in de söylediği gibi, aklî nurların müşahadesine engel olacak bahs ve nazarın engelini ortadan kaldırmak için felsefeyi kullanıp nihayetsiz olan parıltılara ulaşmaktır.
Suhrawardi did not begin as a peripatetic and end as a Sufist, breaking free from philosophical discursus to apprehend mystical gnosis. He must have merged theoretical science (bahs) with mystical perception (zawk). The Ishraqi wisdom is, therefore, the result of asceticism and philosophical discipline combined. Consequently, the mystical vision, according to the Shaikh, is not devoid of intellectual insight.