Işletmesel kararların keyfilik denetimine tabi olması ve geçerli nedenle fesihte son çare (ultima ratio) ilkesinin gözetilmesi

1. İşletmeyi veya işyerini etkileyen objektif nedenlerle ortaya çıkan işgücü fazlalığı sonucunda, işçinin işyerinde çalışma olanağı ortadan kalkmış ise fesih için geçerli bir sebebin varlığından söz edilir.

2. îşveren amaç ve içeriğini belirlemekte serbest olduğu işletmesel kararlar
alabilir.Ancak, işletmesel karar sonucunda, tedbir olarak düşünülen feshin zorunlu hale gelmiş olması gerekir .Başka bir anlatımla işverenin fesih konusunda keyfi kararları yargı denetimine tabidir.

3. İşletmesel kararla varılmak istenen hedefe fesihten başka bir yolla ulaşmak
mümkün ise fesih için geçerli bir nedenden söz edilemez.Fazla çalışmalar kaldırılarak, işçinin rızası ile esnek çalışma biçimleri getirilerek, işçiyi başka işte çalıştırarak ya da meslek içi eğitime tabi tutarak amaca ulaşma olanağı var iken feshe başvurulmaması gerekir. Kısaca, “fesih son çare olmalıdır” (ultima ratio) ilkesi gözetilmelidir.

4. İş Kanununun 20/2. maddesine göre feshin geçerli bir nedene dayand ığını ispat yükümlülüğü işverene aittir. İşveren, işletmesel kararı uygulamak için aldığı tedbirin feshi zorunlu kıldığını kanıtlamalıdır.

,

Ultima ratio ,

Fesih ,

Geçerli Neden ,