Judgment capacities of the actor and the spectator in hannah arendt’s theory of judgment

The argument has been made that in her later works Arendt finally subsumes judging as a thinking activity under the vita contemplativa rather than as part of action in the vita activa. This article argues against this interpretation of Arendt's unfinished theory of judgment defended specifically by Ronald Beiner and Richard Bernstein. Judgment as representative and imaginative thinking remains part of the vita activa because, as distinct from philosophical thinking that is solitary, judgment is communal. Judgment always depends upon the presence of others in a particular public sphere, and in the act of judging an individual is actually engaged in creating a community of those judging. The judgment capacities of the actor and the spectator have a complementary function in preserving plurality in the public realm, and, as such, they are part of the vita activa.

Arendt ,

Judgment ,

Actor ,

Spectator ,

Plurality ,

Bu makalede Ronald Beiner ve Richard Bernstein tarafından öne sürülen, Arendt'in son dönem eserlerinde yargılamayı eylemin bir parçası olarak vita activa'nın içerisinde degerlendirmekten ziyade düsünsel etkinlik olarak vita contemplativa'nın altında sınıflandırdıgı savı elestirilmektedir. Temsili ve imgesel düsünme biçimi olarak yargı, vita activa'ın içerisinde kalmaya devam etmektedir; çünkü yalnızlık gerektiren felsefi düsünmeden farklı olarak yargı, kendinden baskalarıyla birarada olmayı gerektirmektedir. Yargı, her zaman belirli bir kamusal alandaki baskalarının varlıgınına baglıdır ve yargılama eylemini gerçeklestiren birey aslında yargılayanlardan olusan bir toplulugunun yaratılmasına dahil olmaktadır. Aktör ve izleyicinin yargı kapasiteleri, kamusal alandaki çogullugun muhafaza edilmesinde birbirlerini tamamlayıcı islev görürler ve bu nedenle her ikisi de vita activa'ın parçasıdır.

Arendt, ,

Yargı, ,

Çogulluk, ,

Aktör, ,

İzleyici ,