Makale özeti ve diğer detaylar.
Uluslararası Adalet Divarn'nın uluslararası sorunlar üzerindeki yargı yetkisi taraf devletlerin, Divan'ın bu yetkisini taıumış olmalarına bağlıdır. Divan'ın zorunlu yargı yetkisi değişik yöntemlerle tanmabilir. Bu yöntemlerden birisi Divan Statüsü'nün 36. maddesinde öngörülen tek taraflı bildirim yolu ile tanımadır. Özellikle bu yöntemle tanımalarda, Divan'ın yargı yetkisine kısıtlamalar getirmek için çok çeşitlitürden çekineelergetirilmektedir. Getirilen çekincelerin kabul edilebilir nitelikte olup olmadığı, bazı kurallar çerçevesinde bizzat Divan tarafından kararlaştırılınaktadır. Çekince getirme ve bu çekincelerin uygulanması konulan, Uluslararası Hukuk'un ve özellikle de antlaşmalar hukukunun temel prensipleri ışığında incelenmektedir. Divan Statüsü'nün 36. maddesindeki düzenlemeler ise, çekincelerin geçerliliğinin tespitinde diğer hukuki ölçütleri oluşturmaktadır.
The jurisdiction of the International Court of lustice (ICJ)over international disputes is not compulsory. States are free to decide whether the ICJ would handie a dispute to which theyare a party. The compulsory jurisdietion of the ICJ may be accepted through many dillerent ways. One option is to become, by means of a unilateral declaration, a party to the Optional Clause system devised by the Court's Statute in Artiele36. Despite the obvious fad that the consent of States in the declarations under the Optional Clause is prevalent, theyarenot completely free to shape the extent of the compulsory jurisdietion of the ICI as certain types of reservations have failed to achieve the Courl's approval. Some relevant principles of internationallaw such as the principle of good faith and the regulation in Artiele 36 are depended on by the Court to judge the validity of the reservations in the Optional Clause declarations.