Reform sonrası bir il genel meclisi: arzuhalci ile noter arası siyasal bir organın doğuşu

Siyaseti, Laswell'in tanımından hareketle “kimin neyi, ne zaman ve nasıl elde etmesine” karar verilen süreç olarak tarif edersek, 2005 yılında gerçekleştirilen yerel yönetim reformlarının yerel siyaset bağlamında önemli dönüşümlere yol açmasını bekleyebiliriz. Böylesi bir değişimin özellikle reformlardan en karlı çıkan yerel yönetim kurumu sayılabilecek il özel idareleri çerçevesinde daha muhtemel olduğu hipotezinden hareket eden yazımız, bu savı Mersin örneğinde sınıyor. Makale, artan yetkilere ne derece sahip çıkıldığını tartışmanın ardından, il özel idarelerinin kurumsal işleyişinde seçilmişlerden oluşan siyasi kanadın yani il genel meclislerinin ne derece etkili olduklarını, reformun farklı boyutlarına odaklanarak anlamaya çalışıyor. Reformdan oldukça güçlenmiş olarak çıkan il genel meclislerinin siyasal karakterinde radikal değişimler olmadığını ve bu yetkilerin kullanımında hala diğer yerel siyasal dinamiklerin ve/veya bürokrasinin ağırlığını taşıdığı gözlemiyle biten çalışmamız, il genel meclisleri bağlamında il özel idarelerinin henüz yerel siyaset sahnesinde özerk ve muktedir bir siyasal güç olarak yer almadıklarını en azından Mersin örneğinde tespit ediyor.

İl özel idareleri ,

il genel meclisleri ,

yerel yönetimler ,

yerel siyaset ,

idari reform ,

Provincial governments ,

general councils ,

Departing from Laswell's definition of politics as "who gets what, when and how", we should expect significant transformation in local politics after the reforms of local governments of 2005.. In this article, by making use of empirical data issued from the case of Mersin, we test the hypothesis according to which such a change must be further important with regards to Turkish provincial governments that appear to be the most strengthened local governmental body throughout the reform process The article, after discussing to what extent the local provincial governments actually make use of their recently acquired competencies, attempt to understand, by focusing to different aspects of the recent reform, whether the elected bodies of provincial governments, namely local provincial councils, actually claim their enhanced powers. The paper concludes by stating that there has not been yet radical changes in the political nature of provincial councils that seem to be still influenced by local political dynamics and/or bureaucratic pressures. Therefore, local provincial councils seem to be far from becoming an autonomous and vigorous political power in local politics at least for the case of Mersin.

Turkish local governments ,

local politics ,

administrative reform ,