Ilahi buyruk teorisi

Hıristiyan geleneğinde anlaşıldığı şekliyle teolojik ahlak alanında, ahlakın temeline dair iki ana açıklama bulunmaktadır. Bunları doğal yasa teorisi ve ilahî buyruk teorisi olarak adlandırabiliriz, her ne kadar bu nitelendirmeler bir dereceye kadar yanıltıcı olsa da. Yahudilik ve İslam'ın teolojik ahlak anlayışında birbirine çok benzeyen iki alternatif görülebilir. İlahi buyruk nosyonu, İbrahimî dinler dışında daha az belirgin hale gelmektedir. Örneğin, Eflatun ve Aristo'da ilahî buyruk teorisi gibi bir şey söz konusu değildir. Eflatun ve Aristo'da, ilahî olan, bir mıknatıs gibi işlev görür, kozmosu kendine doğru çeker, fakat buyruk aracılığıyla olmaz. Bu makale, Hıristiyanlık içerisinde John Duns Scotus'un (1265-1308) görüşünü (zikredilecek birkaç küçük değişiklikle), ilahî buyruk teorisinin özgün bir modeli olarak kabul ederek ilerleyecektir. Scotus'tan daha açık başka örnekler de vardır, ama Scotus'un görüşü tarihsel açıdan en önemli olanıdır. Bu makale bu görüşü, Thomas Aquinas'ın (yaklaşık olarak 1225-1274) doğal yasa teorisi ile karşılaştırarak farklarını gösterecektir. Daha sonra, son kırk yıldan beri ilahî buyruk üzerine yazılanlarda yer alan Scotus-tarzı görüşlerin bazı çağdaş değişikliklerini tartışacak ve bu görüşe karşı getirilen bazı standart itirazlara yanıt verecektir. Makale, Yahudilik ve İslam'da ilahî buyruk hakkındaki kısa bir bölüm ile sonuçlanacaktır.

,

İlahi Buyruk ,

Doğal Yasa Teorisi ,

Yahudilik ve İslam ,