Modern siyasetin iki eleştirisi: agamben’e karşı rancıere

Bu çalışma, çağdaş dönem eleştirel siyasal kuramına dahil iki etkili eser olan Giorgio Agamben‟in Kutsal İnsan‟ı ve Jacques Ranciere‟in Uyuşmazlık‟ın karşılaştırmalı olarak metinsel çözümlemelerini sunar. Çözümleme, günümüz demokratik siyaseti açısından önemli olduğunu düşündüğüm iki temel önermeyi temellendirmek hedefindedir. Birincisi, siyasal eleştirinin iki farklı tarzı olduğudur. Agamben‟in paradigmatik bir örneğini sunduğu üzere, birinci tarz, verili demokratik tahayyülün ve pratiklerinin radikal reddiyesini içerir. Diğer yandan, Ranciere‟in takip ettiğini iddia ettiğim ikinci bir eleştiri tarzı, varolan demokratik tahayyül ve pratiklerin halihazırda içinde barındırdığı eşitlik vaadini derinleştirme ve güçlendirme talebini dile getirir. Temellendirilmeye çalışılan ikinci önerme ise, bu iki farklı eleştiri tarzının, demokratik siyasal pratiklerimizde bize kılavuzluk edebilme bakımından eşdeğer olmadıklarıdır. Bu bakımdan, Ranciere‟in temsil ettiği, içkin eleştiri tarzı açık bir üstünlüğü haizdir.

Agamben ,

Ranciere ,

Siyasal Kuram ,

Eleştiri ,

Demokrasi ,

This paper consists in a juxtaposition of detailed textual analyses of two influential works within contemporary critical political theory, namely Giorgio Agamben‟s Homo Sacer, and Jacques Ranciere‟s Disagreement. In doing this, my principal objective is to underline two points which are considered to be significant for both the theory and practice of democratic politics in our age. First, there are two major modes of critique. These are a form of radicalism entirely dismissing the established outlook and practices of democracy (e.g. Agamben) on the one hand, and another mode of critique in the sense of demanding the further promotion of the democratic promise of equality in the real world (e.g. Ranciere) on the other hand. Second, it will be contented that these two distinct modes are not equivalent in their capacity to provide guidance for our democratic political practices. That is, the immanent mode of critique represented by Ranciere‟s theory is much more significant in terms of its implications for political praxis.

Agamben, ,

Ranciere, ,

Political theory, ,

Critique, ,

Democracy ,