Makale özeti ve diğer detaylar.
Osmanlı İmparatorluğu’nun 19. yüzyılda dış borç çıkmazına doğru ilerleyişini etkileyen pek çok faktörden sözedilebilir. 16. yüzyılın ortalarında başlayıp derinleşen 17. ve 18. yüzyıl mali bunalımı, çok büyük gelir yetersizliği yaratmıştır. Bunun yanısıra yenilgiyle sonuçlanan savaşlar, kapitülasyonlar, imparatorluğu sömürgeleşmeye götüren ticaret anlaşmaları, elde edilemeyen vergi gelirleri, Osmanlı tüketim modeli ve kapitalist Avrupa ülkelerinde oluşan aşırı sermaye birikimi de imparatorluğu borçlanmaya iten iç ve dış faktörlerdir. Bu gelişmelerin sonucunda İmparatorluk ilk kez 1854 yılında dış borç almış ve bu süreç çok kısa sürede borçların ödenemeyeceğinin ilanıyla sonuçlanmıştır.
There are several reasons which caused Ottoman Empire to resort to foreign debt in the 19th century. Income deficiency of the Empire was caused by the financial crisis which began in the mid-period of the 16th century and continued throughout the 17th and 18th centuries. Besides, unfavourable results of various wars, capitulations, commercial treaties which led the Empire to colonolization, insufficiency of tax revenue and the consumption pattern prevalent at domestic markets constituted the internal and external factors which led the Empire to pile up foreign debt. Undoubtedly, the over accumulation of financial capital in European countries had also been effective in triggering foreign-debt policies of the Empire. As the result of such developments, the Empire borrowed at foreign markets for the first time in 1854, and very shortly after that, the financial system of the Empire went into bankruptcy.