Yıkmayın dünyamı

Geçmisten günümüze dogru gelen geleneksel “edebiyat” anlayısımıza baktıgımızda, sürekli, çocuk denmeyecek yastaki insanların kitaplarıyla bulustu okuyucular. Yani büyük ellerin çocuk düsleriyle eserler okuduk hep. Ama bu tür eserlerin gerçek tutkunu olan çocuklar bu nedenle büyük yazarların gözüyle dünyaya bakmak zorunda kaldılar. Birkaç örnek verecek olursak; Gülten Dayıoglu: Bambaska Bir Ülke, Amerika’ya Yolculuk, Eleanor H. Porter: Polyanna, Daniel De Foe: Robenson Crusoe, Ömer Seyfettin: Kasagı, Abbas Cılga: Atmacalar Agladı, Kemalettin Tugcu: Seytan Çocuk ... Bu örnekler daha da çogaltılabilir. Eserler her ne kadar çocuklara hitap etseler de bu tür hikâyelerin birer anı veya çocukluk özlemi olarak yazılmıs oldugunu görürüz. Çocuk Edebiyatı eserleri diyebilecegimiz kitapların çocuklar için degil, çocuklar üzerine yazılmıs oldugunu görmekteyiz. Bu tür eserlerde yazarlar, kendi duygu ve düsüncelerini çocuklara birer deneyim olarak aktarırlar.1 Bunun için dilleri biraz daha sade olmaktadır. Eserlerin sade bir dille yazılmıs olması, çocuk eseri olması için yeterli sayılmıstır. Oysa nice sade dille yazılmıs eser vardır; ama çocuklar bu tür eserleri anlamakta güçlük çekmektedir. Burada göz ardı edilen nokta, çocugun kavramlara yükledigi yeni ve büyülü dünya olsa gerek.

,

Çocuk ,

Edebiyat ,

Hikaye ,