Bu çalışmanın başlıca amacı, modern Türk şiirinde kış mevsiminin simgesi olan kar öğesini, Cenab Şahabettin’in “Elhan-ı Şita” adlı şiirinden Bahattin Karakoç’un “Kar Sesi” adlı şiirine kadar genel bir çerçevede değerlendirmektir. Çalışmanın ikincil amacı ise bu konuda daha geniş çaplı çalışmalara ilgi uyandırmaktır. Gerçekten de bir makale içinde değerlendirilmesi mümkün olmayacak kadar çok sayıda kar şiiri tespit ettik. Yine de bir genellemeye ulaşabilmek için bu konuda istasyon niteliğine sahip bazı şiir ve şairleri öne çıkardık. Klâsik şairlerimizin çok itibar etmedikleri bu tabiat olayına Servet-i Fünûn’dan itibaren ilgi artarak devam etmiştir. İlgi artışının gerisinde kanaatimizce tabiat algısında meydana gelen değişiklik vardır. Şiirleri seçerken bu değişikliği merkeze almaya çalıştık. Bu çalışma, daha kapsamlı bir çalışmanın başlangıcı olarak düşünülebilir.